Deze maand is het een jaar geleden dat Chappell Roan haar debuutalbum The Rise and Fall of a Midwest Princess uitbracht. Een klein, intiem poppodium als de Melkweg in Amsterdam zou toen uitermate geschikt zijn geweest voor een opkomende queer artiest. Voor de uitverkochte show die ze daar zou geven op 3 september, die uiteindelijk afgelast werd, zochten maar liefst 17.000 mensen nog naar een kaartje. Nog steeds een stuk minder dan de 100.000 mensen die synchroon hun handen in de lucht gooiden op Lollapalooza, toen Chappell het refrein van HOT TO GO! instartte.
Dat is wat haar management gedacht moest hebben toen Chappell werd uitgenodigd om op te treden bij de VMA’s. Dit is één van de grootste awardshows ter wereld. Met het momentum wat ze nu heeft, wilden ze de kans op een ander viraal optreden vast niet laten schieten. Fans speculeerden dan ook dat het concert zou botsen met de repetities voor de awardshow die op 11 september plaatsvond en waar ze ook was genomineerd voor onder meer een prijs in de categorie Best New Artist, welke ze mee naar huis heeft mogen nemen.
Het is de eerste keer dat ze zo’n lading kritiek over zich heen krijgt. Dit neemt echter niet weg dat ze in zeer korte tijd is uitgegroeid tot een popfenomeen van internationale allure en weinig haar tegen kan houden om alleen nog maar groter te worden. Any press is good press, zullen we maar zeggen. Het zijn echter vooral de positieve momenten die ervoor zorgen dat Chappell het zo ver schopt.
Extravaganza, maar niet zonder diepgang
Begin dit jaar deelt een vriendin het nummer Casual met mij en zegt nu eindelijk te begrijpen wat ik en een gayvriend onder het woord ‘cunty’ verstaan. Een ietwat vulgaire term die ik zou gebruiken om een sterke, feminiene en gedurfde persoonlijkheid te omschrijven. Iemand als Chappell Roan. De extravaganza doet niet af aan de persoonlijke teksten die ze schrijft en maken haar een artiest met diepgang. Statements als ‘knee deep in the passenger seat and you’re eating me out’ gaan gepaard met de onzekere vraag waarom haar relatie zich maar niet aan haar wil binden.
Aan tranentrekkers geen gebrek op haar debuutalbum. Maar verdriet laat ze ook weer makkelijk van zich afglijden als ze oproept tot een ‘femininomenon’. Een zelfverzonnen term die het fenomeen beschrijft van mannen die haar niet kunnen bevredigen zoals vrouwen. Het bestaan ervan wordt meteen ook weer ontkracht door de vrouwelijke aard van het woord, wat het zo krachtig maakt. Is het deze onbevangenheid waarmee ze de harten van het grote publiek verovert?
De nietsverhullende, vrolijke queerpop ontketent opnieuw een revolutie in de popmuziek die aanspoort tot onvoorwaardelijk jezelf te zijn. Maar het heeft jarenlang geduurd voordat ze doorbrak. Chappell groeide op in het conservatieve Missouri. In een interview met Variety vertelt ze dat een deel van haar zich wilde schikken in de verwachtingen die haar omgeving van haar had, maar dat ze diep van binnen wilde ontsnappen. Ze vertrok naar Californië en tekende in 2015 een platencontract bij Atlantic Records. Vijf jaar later, na het uitbrengen van een EP en de daaropvolgende single Pink Pony Club, werd haar contract beëindigd. Noodgedwongen moest ze werken als nanny, barista en caissière en dacht ze dat een nieuwe kans onmogelijk was. Totdat ze een contract kreeg aangeboden bij Amusement Records en alles voor haar veranderde.
Your favorite artist’s favorite artist
Chappell claimt de ruimte alsof die echt alleen van haar is. Toen Jimmy haar naam googelde vroeg de zoekmachine: bedoelde je ‘‘I’m your favorite artist’s favorite artist’’? Hij zegt het cool te vinden dat het internet hiervoor heeft gezorgd, maar Chappell gelooft daar niks van. ‘‘It’s this random twink that works at Google who’s like, we love her!’’
Er was niets aan gelogen toen Chappell zich tijdens haar Coachella-set introduceerde als ‘‘your favorite artist’s favorite artist” (een referentie naar dragqueen Sasha Colby). Van alle kanten wordt ze geadoreerd, zo gaf Selena Gomez haar onlangs nog een shoutout op social media en sprak Adele vol lof over haar tijdens een concert. Ze wordt veel besproken op TikTok, speelt op verschillende grote festivals en treedt op bij talkshows. In die zin doet ze niet veel anders dan andere artiesten om haar zichtbaarheid te vergroten, maar het verschil is dat ze geen filter lijkt te kennen.
Er zijn geen vaste kaders waar ze zich aan schikt en heeft dan ook geen boodschap aan de onmenselijke eisen die fans stellen. Ze zegt betrokken te zijn geweest bij een hoop ongewenste, fysieke en sociale interacties. Recent deelde ze nog op Instagram dat haar roem geen reden is om haar onmenselijk te behandelen. Ze zegt dat ze nog heel lang een artiest wil zijn en dat ze daarom grenzen moet stellen. Maar goed ook, want dan kunnen we nog heel lang blijven genieten van de kunst die ze maakt.
Sterrenstatus
De snelheid waarmee Chappell Roan haar sterrenstatus verkreeg is ongekend. Op de Billboard 200 spande het erom. Eerder behield Taylor Swift nog de nummer 1-positie en behaalde Chappell met plek #2 een pieknotering. Al zijn nieuwe releases er inmiddels tussengekomen, kan het zomaar zijn dat ze op een later moment alsnog voor de kroon gaat.
Sommigen beweren dat popmuziek niet om de stijl, maar om de populariteit van de muziek gaat. Als dat zo is, zou Chappell zonder meer doorgaan voor één van de grootste popartiesten van het moment. Maar het is juist de toegankelijkheid en herkenbaarheid van de melodieën die bepalen of iets wel of geen popmuziek is. Ook op dat vlak is ze een echte popartiest en bovendien een pionier. Je hoeft maar een keer naar haar album te luisteren om te ondervinden hoe ze moeiteloos van dansbare queer anthems overspringt op liedjes waarin liefdesverdriet centraal staat.
Zelf zou ik de woorden van Lady Gaga gebruiken: talented, brilliant, incredible, amazing, show stopping, spectacular, never the same, totally unique, completely not ever been done before, unafraid to reference or not reference, put it in a blender, shit on it, vomit on it, eat it, give birth to it. Het zijn veel verschillende criteria, maar ik denk dat ze passend zijn voor een goede popartiest en dat Chappell Roan deze feilloos af kan vinken.
Over de auteur(s)
