Mijn geslacht is man, mijn gender een feestje. In het grijsgebied tussen man en vrouw, zit ik graag in een Xenos-schommelstoel op grijskleur #24.
Flashback naar het jaar 2000. Met mijn vader, broer en zus was ik op vakantie naar Spanje. Ik was vier jaar oud, en mijn ouders waren net uit elkaar. Om de verjaardag van mijn zus te vieren, bezochten we een kermis, waar ik uiteraard geen enkele attractie mocht betreden vanwege mijn leeftijd. Samen met mijn vader stond ik toe te kijken hoe mijn broer en zus het uitgilden in een schommelschip. Je weet wel, zo’n kitscherig aftreksel van Pirates of the Caribbean. Het boegbeeld, daarentegen, had mijn aandacht getrokken. Een piraat met lang, golvend haar, donkere wenkbrauwen en een ondeugende glimlach op zijn lippen. Zijn witte blouse was opengeknoopt tot aan zijn navel, waardoor zijn gespierde borst extra goed naar voren kwam. Ik was gehypnotiseerd. Het schip schommelde met een rotvaart op mij af, en weer terug. Heen en weer. De rit was over, en het was hoog tijd voor een suikerspin.
Terug in Nederland spookte de piraat nog weken na in mijn hoofd. En daar bleef het niet bij: Mijn buurjongen had de rijpe leeftijd van twaalf bereikt, en zijn imitatie van de Pokémon Machamp (die met vier über-gespierde armen) raakte me diep. Het was duidelijk, ik houd van jongens. Mijn seksuele voorkeur stond als een rots vast, maar op het gebied van gender-expressie had ik nog veel te ontdekken. Ik speelde met Barbies, die Sailor Moon-esque avonturen beleefden temidden van Lego-robots, die ik dan met elkaar liet trouwen. Als vijfjarige liep ik op de roze glitterhakjes van mijn zus, gepaard met een Oostenrijks geïnspireerd schlager jurkje. Soms droeg ik mijn pyjamabroek op mijn hoofd, waarvan de broekspijpen lange haarvlechten moesten voorstellen. In dit sterke ensemble trad ik op voor familie: ik kende alle nummers van K3 uit mijn hoofd, inclusief choreografie. Later, toen mijn moeder en ik wat dieper de Achterhoek in trokken, bleek ik ook nog eens goed te zijn in hutten bouwen, schieten met een pijl-en boog, en ander kattenkwaad. In het woud van genderhokjes wist ik geen plekje te vinden om te aarden, want beide man en vrouw voelden net zo vreemd als dat ze vertrouwd waren.
Nu ben ik 21, en doe ik al bijna vier jaar aan de kunst van Drag, in de vorm van Salem Reed. Zij is geen alter-ego, maar meer een personificatie van de tweestrijd die zich al mijn hele leven in mijn hoofd afspeelt. En het leukste is, al die jaren van K3-performances komen goed van pas. Waar Nielson soms kreupel wordt geslagen door onzekerheid en andere dingen, staat Salem stevig in haar lieslaarzen. Salem en Nielson zijn dezelfde persoon, met soms een ander Instagram-filter. En in die periode van hoge hakken, haarlak en gezellige avonden in Amsterdam, heb ik oneindig veel geleerd over het grijsgebied tussen man en vrouw. So let me be queer about something: kom gezellig langs bij grijsvlak #24.
Over de auteur(s)
