Veel mensen weten dat ik meteen de barricades op spring wanneer het onze gemeenschap betreft. De gelijkwaardigheid van onze gemeenschap in de samenleving gaat me erg aan het hart, omdat het pijnlijk duidelijk is dat die gelijkwaardigheid op sommige vlakken absoluut mist. Maar ook binnen de gemeenschap is het pijnlijk duidelijk dat ‘we’, als community, niet evenveel waarde hechten aan iedereen. Dat wordt duidelijk als je vanuit een intersectioneel perspectief kijkt. Een van de concrete uitwerkingen hiervan is het programma Prince Charming. Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik aardig kritisch ben op het programma, zoals de twee Mediacourant-artikelen van vorig jaar en dit stuk lieten blijken. Het programma heeft dit jaar marginale stappen vooruit gezet, maar tevreden ben ik – en vele anderen met mij – nog niet. Dus ook dit jaar had ik kritiek.
Natuurlijk is er kritiek op de kritiek die ik heb – zo werkt de wereld en het internet, en dat is ook goed want op deze manier blijven we in gesprek met elkaar. Ik weet al te goed dat ik de wijsheid niet in pacht heb, maar ik wil toch inhoudelijk ingaan op wat de critici van de critici in de ether van het internet roepen.
Waar voor de een diversiteit puur iets is om af te vinken of om over te klagen, is het voor de ander essentieel voor representatie en identiteitsvorming. Menig voorstander stelt dat we blij moeten zijn dat er eindelijk een programma zoals deze op de Nederlandse tv is. Maar juist om die reden zouden we toch door moeten gaan voor meer? Omdat die voorstanders ook weten hoe het voelt om zichzelf niet te herkennen in het beeld op tv. Als we kijken naar Love Island, dan zien we dat dat daar al gebeurt, het zou zogenaamd een ‘logistieke’ uitdaging zijn. Dus zijn onder andere homomannen blij met een programma als Prince Charming. Anderen stellen weer dat het programma voor entertainment is gemaakt en we er daarom niet moeilijk over moeten doen. Maar sluiten entertainment en diversiteit elkaar uit?
Representatie en zichtbaarheid zijn en blijven belangrijke aspecten voor gemarginaliseerde gemeenschappen zoals de LHBTQIA+ gemeenschap. Die representatie en zichtbaarheid leren ons over de reis van anderen, en hun pad naar zelfacceptatie. We leren over hoe mensen onderaan begonnen met het geïnternaliseerde geloof dat ze minder waren, en hoe zij zich hieruit gevochten hebben. Als we horen dat anderen door dezelfde pijn en obstakels heen zijn gekomen, kan dat ons hoop geven. Die verhalen werden al gedeeld in het eerste seizoen van het programma, maar op het moment dat je een verhaal hoort van iemand die op jou lijkt, voel je een diepere verbinding dan wanneer dat niet zo is. En dit kan ook bij ‘entertainment’ programma’s zoals Prince Charming.
Stellen dat je nooit iedereen tevreden kan houden, is weliswaar gestoeld in de waarheid maar ook een makkelijk en lui argument. Want hoewel je inderdaad niet elk individu tevreden kan houden, is het nooit verkeerd om daar je best voor te doen. Wellicht val ik in herhaling, maar hetzelfde argument zal vast gemaakt worden door de cisgender en heteronormatieve producties van de tv-wereld.
Met elke stap die we zetten richting emancipatie en gelijkwaardigheid veranderen de onderlinge verhoudingen ook. Waar we eerst als collectief ons uitspraken tegen de cis-heteronormativiteit, zijn we nu op een punt beland dat we binnen ons collectief uitspreken. En dat is een groot goed, want zo leren we van en over elkaar. Zolang we maar met open ogen en oren blijven communiceren, en elkaar niet wegzetten als ‘fel’, ‘belerend’, ‘zeurderig’ of wat dan ook.
Over de auteur(s)
