Op 20 maart zou er een demonstratie tegen homo-, queer- en transhaat plaatsvinden in Amsterdam. Vanwege een verschil in visie besloot ik voor mijzelf en mijn community te kiezen en stapte ik uit de organisatie van de demonstratie. Maar ik heb wel het een en ander te zeggen. Dit is wat ik die dag gezegd zou hebben:
Nederland. O, Nederland. Het land dat door Mark Rutte omschreven wordt als ‘gaaf’. Het land dat zichzelf op de schouders klopt voor zijn LHBTI-emancipatie. Het eerste land dat het huwelijk openstelde voor koppels met dezelfde genderidentiteit. Maar daar blijft het land zich ook op doodstaren. Want als we verder kijken, zijn er op straat maar ook in ons systeem nog genoeg problemen. Vrouwen in een relatie met een andere vrouw konden lang hun kinderwens niet realiseren, omdat kunstmatige inseminatie voor onder andere lesbische vrouwen geen medische indicatie zou hebben, en daardoor niet werd vergoed. Mannen die seks hebben met mannen mochten eerst nauwelijks bloed doneren. Of hoe zit het met de LHBTI-vluchtelingen die niet gay genoeg zouden zijn?
Het probleem en de pijn beginnen al vroeg. Op scholen worden LHBTI-jongeren uitgewist en onzichtbaar gemaakt. Er zijn initiatieven zoals de GSA’s en de organisatie Jong&Out om die jongeren alsnog een plek te geven. Maar er is veel waar ze tegen moeten vechten. Dat blijkt keer op keer. Zo is er geen ruimte voor de seksuele ontwikkeling van LHBTI’s. Elke tiener ondergaat een seksuele ontwikkeling. Maar geen aandacht voor seksuele en genderdiversiteit, zorgt ervoor dat LHBTI-jongeren op andere plekken op ontdekkingstocht gaan. Zonder te weten welke risico’s ze lopen, en zonder beschermd te worden. Hoeveel mensen hadden gered kunnen worden als ze het gevoel hadden gehad dat ze er mochten zijn?
Ook in de institutionele hoek is het probleem terug te vinden. Dat bleek uit de situatie met Arie Slob en zijn uitspraak over de zogenaamde ‘antihomoverklaringen, die scholen mochten inzetten om queer- en transhaat te legitimeren. Een uitspraak waar hij pas op terugkwam na felle kritiek. Hij zou vervolgens de verklaringen onderzoeken en mogelijk verbieden met nieuwe wetgeving. Maar wat bleek? Er zou al een wettelijke basis liggen. De inspectie zou alleen moeten ingrijpen, en moeten handhaven. Dat is wel een wederkerend probleem, he? Het gebrek aan handhaving.
Het lijkt soms alsof er alleen aandacht is voor de dood van David, wat hoe dan ook een verschrikkelijke gebeurtenis was. Dat is niet het geval, maar legt de vinger wel op de zere plek. Sommigen van ons zijn onzichtbaarder dan anderen. Maar al onze broeders, zusters en sibbelingen moeten centraal staan. De pijn van sommigen in onze gemeenschap, zou de pijn moeten zijn van iedereen in onze gemeenschap. Audre Lorde zei ooit: Ik ben niet vrij als andere vrouwen niet vrij zijn, zelfs wanneer haar ketenen anders zijn dan die van mij. Dit moet ook gelden voor ons queer en trans zijn.
Zwarte queer en trans personen, en queer en trans personen van kleur. Ik zie jullie.
Onderdrukking gebeurt niet op een plek in de samenleving. Als de samenleving mensen onderdrukt, blijft die onderdrukking hen overal volgen.
Genoeg is genoeg. Dit is ons verzet.
Over de auteur(s)
